Մանրամասն որոնում (արխիվ)
03.11.2024
 
Իրանի Ազգային անվտանգության բարձրագույն խորհուրդը որոշում է ընդունել Իսրայելին պատասխան ռազմական հարված հասցնելու վերաբերյալ։ Հերքվել է արևմտյան ԶԼՄ-ների տեղեկությունը, թե Իրանը մտադիր է գրոհել Իսրայելը Իրաքի տարածքից առաջիկա օրերին՝ մինչև ԱՄՆ-ի նախագահի ընտրությունները։ «Իրանի պատասխանը Իսրայելի ագրեսիային իրավունքի հարց է, որը մեզ համար հստակ որոշված է, և այն, թե ինչպես ենք գործելու, կախված է պլանից»,- ասել է իրանցի բարձրաստիճան պաշտոնյան։               
 
Նորություններ » «Ար­վես­տա­գե­տը պետք է ընդ­դի­մա­դիր կեց­վածք ու­նե­նա»

«Ար­վես­տա­գե­տը պետք է ընդ­դի­մա­դիր կեց­վածք ու­նե­նա»

«Ար­վես­տա­գե­տը պետք է ընդ­դի­մա­դիր կեց­վածք ու­նե­նա»
21.02.2020 | 01:53

2009-ին իմ «Օ­թյա­կում» հյու­րըն­կա­լե­ցի ճա­նաչ­ված դե­րա­սան, ռե­ժի­սոր, մեծ հայ­րե­նա­սեր և սկզ­բուն­քա­յին քա­ղա­քա­ցի ԵՐ­ՎԱՆԴ ՄԱ­ՆԱ­ՐՅԱ­ՆԻՆ։ Այ­սօր՝ տա­րի­նե­րի հեռ­վից, ըն­թեր­ցո­ղին եմ ներ­կա­յաց­նում այդ զրույ­ցը։

ԳԱ­ՐԻԿ ՂԱ­ԶԱ­ՐՅԱՆ- Եր­վանդ Խրիս­տա­ֆո­րո­վիչ, Ձեր ծնող­նե­րը դե­րա­սան­ներ էին, դուք ար­վես­տի մարդ եք, թատ­րո­նի մարդ եք՝ դե­րա­սան, ռե­ժի­սոր։ Ձեր որ­դին՝ Քրիս­տը, դուստ­րը՝ Ար­փի­նեն, նույն­պես թատ­րո­նի մար­դիկ են։ Ինչ­քան գի­տեմ, Ձեր թոռ­ներն էլ են թատ­րո­նում, իսկ ա­մե­նա­փոք­րը՝ թոռ­նու­հին, ար­դեն չորս դեր ու­նի «Ա­գու­լիս» թատ­րո­նում։ Ձեր կի­նը՝ Մե­րին, միշտ ձեր կող­քին է ե­ղել և ե­թե ար­վես­տա­գետ չէ, ձեր կող­քին ան­պայ­ման ար­վես­տա­գետ է դար­ձել։ Ձեր կար­ծի­քով, դա գե­նե­րո՞վ է գա­լիս ու շա­րու­նակ­վում...
ԵՐ­ՎԱՆԴ ՄԱ­ՆԱ­ՐՅԱՆ -Դպ­րո­ցա­կան տա­րի­նե­րին կինս շատ ճա­նաչ­ված պա­րու­հի է ե­ղել, ար­վես­տին մոտ կանգ­նած մարդ է։ Նրա ծնո­ղը ու­սու­ցիչ է ե­ղել, դպ­րո­ցի տնօ­րեն։ Ինձ թվում է, ե­թե մենք ուղ­ղա­կի գե­նե­տիկ շա­րու­նա­կու­թյուն ենք փնտ­րում, դա այն­քան էլ ճշ­մա­րիտ չէ։
Կարևորն այն է, որ ե­րե­խա­յին ըն­տա­նի­քում դաս­տիա­րա­կեն պի­տա­նի լի­նե­լու սկզ­բուն­քով։ Դա ա­ռա­ջին խն­դիրն է, որ պետք է լուծ­վի, հա­սա­րա­կու­թյա­նը պի­տա­նի պետք է լի­նես։ Ին­չո՞վ։ Պարզ է, շնորհ­քով, ե­թե դե­րա­սա­նի շնորհք է քեզ տր­վել, գնա դե­րա­սա­նու­թյուն ա­րա, ու­րիշ ճա­նա­պար­հով մի գնա։ Հա­սա­րա­կու­թյա­նը պի­տա­նի լի­նե­լու ա­ռա­ջին սկզ­բուն­քը պետք է լի­նի դաս­տիա­րա­կու­թյան խն­դի­րը։ Ես էդ­պի­սի ըն­տա­նի­քում եմ դաս­տիա­րակ­վել, էդ­պի­սի ըն­տա­նի­քում է դաս­տիա­րակ­վել և կինս։ Մենք հան­դի­պել ենք ի­րար և հան­դուր­ժող ենք մի­մյանց բո­լոր թե­րու­թյուն­նե­րի նկատ­մամբ և այն դեպ­քում, որ ա­մուս­նու թե­րու­թյուն­նե­րը մի քա­նի տաս­նյակ ան­գամ գե­րա­զան­ցում են։ Մենք գի­տենք, որ ե­րե­խա պետք է դաս­տիա­րա­կենք, այդ ե­րե­խա­նե­րը հա­սա­րա­կու­թյան ան­դամ պետք է դառ­նան, և մենք նրանց հա­մար ա­մոթ չպետք է զգանք։ Թե՛ Քրիս­տի, թե՛ Ար­փի­նեի հա­մար ես ա­մոթ չեմ զգա­ցել։ Հա­կա­ռա­կը, ա­ռի­թի դեպ­քում միշտ կա­րո­ղա­ցել եմ պար­ծե­նալ, որ նրանց հայրն եմ, հի­մա էլ ար­դեն թո­ռանս բե­րու­մով՝ Հայկ Սե­կո­յա­նի։
Գ. Ղ. -Դուք աշ­խա­տել եք Սուն­դու­կյա­նի ան­վան թատ­րո­նում որ­պես ռե­ժի­սո­րի ա­սիս­տենտ, ե­ղել եք Վար­դան Ա­ճե­մյա­նի ա­սիս­տեն­տը, Պա­րո­նյա­նի ան­վան թատ­րո­նում ե­ղել եք դե­րա­սան, Գո­րի­սի թատ­րո­նի գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար և գլ­խա­վոր ռե­ժի­սոր։
Ե. Մ. -Գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար հաս­կա­ցու­թյու­նը կար միայն Խոր­հր­դա­յին Միու­թյու­նում, ա­սեմ, ճիշտ հաս­կա­ցու­թյուն էր, ճիշտ բա­ներ կա­յին։ Ես երբևէ գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար չեմ ե­ղել, ե­ղել եմ գլ­խա­վոր ռե­ժի­սոր։ Գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար լի­նե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ էր նաև կազ­մա­կերպ­չա­կան ձիրք ու­նե­նալ, տնօ­րե­նի ֆունկ­ցիա­ներ կա­տա­րել։ Այդ մե­կը ինձ չէր տր­վում, ո­րով­հետև ես հա­մա­ռո­րեն մնում էի հայ­րե­նա­դարձ՝ իմ մտա­ծո­ղու­թյամբ, իմ վե­րա­բեր­մուն­քով, ա­մեն ին­չով։ Ես հայ­րե­նա­դարձ էի, և խոր­հր­դա­յին իշ­խա­նու­թյու­նը լր­ջո­րեն զգու­շա­նում էր, որ ես գործ ու­նե­նամ զանգ­ված­նե­րի հետ, էն էլ գա­ղա­փա­րա­կան աս­պա­րե­զում։
Գ. Ղ. -Եվ ան­պայ­ման պետք է կու­սակ­ցա­կան լի­նեիք։ Այ­նու­հետև Դուք հայ­տն­վում եք տիկ­նի­կա­յին թատ­րո­նում և նվիր­վում այդ թատ­րո­նին։ Դրա վառ ա­պա­ցույցն է «Ա­գու­լիս» թատ­րոն-ստու­դիան։ Դուք խա­ղա­ցել էիք բե­մում, խա­ղա­ցել էիք կի­նո­յում և հան­կարծ որ­պես գլ­խա­վոր ռե­ժի­սոր հայ­տն­վում եք շիր­մա­յի հետևում։ Ի՞ն­չը Ձեզ մղեց։
Ե. Մ. -Երևի թե բո­լոր աս­պա­րեզ­նե­րում, որ­տեղ ես աշ­խա­տել եմ, ինձ հա­մար շատ կարևոր է ե­ղել ան­կեղ­ծու­թյու­նը՝ ան­կեղծ լի­նել հան­դի­սա­տե­սի հետ, կող­քիդ գտն­վող մար­դու հետ, բո­լո­րի հետ, իսկ ան­կեղ­ծու­թյան բյու­րե­ղյա վի­ճա­կը կա­րե­լի է գտ­նել ե­րե­խա­նե­րի մոտ։ Սա է։ Ա­մեն տեղ կա­րող է կեղ­ծիք լի­նել, բա­ցի ե­րե­խա­նե­րի հետ շփ­վե­լիս, ե­թե հան­կարծ ինքդ կեղ­ծի­քի չգ­նաս։ Դա ար­դեն ու­րիշ բան է։ Բայց ե­րե­խա­նե­րից քո նկատ­մամբ՝ միայն ան­կեղ­ծու­թյուն, միայն ան­կեղ­ծու­թյուն։ Դա մե­ծա­պես գրա­վում է մար­դուն։
Գ. Ղ.-Բա­վա­կա­նին բարդ է աշ­խա­տել ման­կա­կան թատ­րո­նում։ Ման­կա­կան դրա­մա­տուր­գիան միշտ էլ քիչ է ե­ղել։ Տիկ­նի­կա­յին թատ­րո­նում հիմ­նա­կա­նում բե­մադր­վել են հե­քիաթ­ներ։ Այ­սօր մենք ու­նե՞նք ման­կա­կան դրա­մա­տուր­գիա և ընդ­հան­րա­պես այ­սօր, Ձեր կար­ծի­քով, ի՞նչ վի­ճա­կում է հայ­կա­կան դրա­մա­տուր­գիան։
Ե. Մ. -Սեր դրա­մա­տուր­գիա­յի լա­վա­գույն շր­ջա­նը ե­ղել է նա­խա­խոր­հր­դա­յին շր­ջա­նը՝ Հա­կոբ Պա­րո­նյան, Սուն­դու­կյան, Շանթ, Շիր­վան­զա­դե՝ փա­ռա­վոր ա­նուն­ներ են։ Ինչն էր էն­տեղ ա­վե­լի գրա­վում, ին­չու՞ կա­րո­ղա­ցավ այդ դրա­մա­տուր­գիան այդ­քան եր­կար մնալ, մինչ այ­սօր մնալ։ Ո­րով­հետև դահ­լի­ճում նս­տած ներ­կա­յա­ցում էին նա­յում այն նույն կեր­պար­նե­րը, որ կա­յին բե­մի վրա։ Երբ Ա­բե­լյա­նը Է­լիզ­բա­րով էր խա­ղում, դահ­լի­ճում նս­տած­նե­րի մեջ Սու­րեն­ներն էին, Մար­գա­րիտ­նե­րը, Բագ­րատ­նե­րը, Է­լիզ­բա­րով­նե­րը, Սա­ղա­թել­նե­րը... Էդ էր հա­սա­րա­կու­թյու­նը։ Այ­սօր մենք ո՞ր ներ­կա­յա­ցու­մը գնանք, որ մեզ տես­նենք, որ ներ­կա­յա­ցումն է մեզ անդ­րա­դառ­նում։ Չկա։
Գ. Ղ. -Չկա, ցա­վոք, չկա։
Ե. Մ. -Այ սա է մեր ցա­վոտ կող­մը։ Այ­սօր հայ­կա­կան դրա­մա­տուր­գիան բար­վոք վի­ճա­կում չէ, ո­րով­հետև դրա­մա­տուր­գիա­յի հիմ­նա­կան գոր­ծա­ռույ­թը դրա­մա­տուր­գի շուր­ջը ծա­վալ­վող հա­սա­րա­կա­կան խն­դիր­նե­րին ար­ձա­գան­քելն է։ Պատ­մա­կան ան­ցյա­լին էլ է պետք անդ­րա­դառ­նալ, դրա հա­մար պա­հանջ­վում է մեծ վար­պե­տու­թյուն։ Բայց նման դեպ­քե­րում թր­թի­ռը կբա­ցա­կա­յի, ո­րով­հետև ու­րիշ բան է քո շուր­ջը կա­տար­վող դեպ­քե­րին ար­ձա­գան­քել, այն դեպ­քե­րին, ո­րոնց վկա ես ե­ղել դու կամ վկան ես ե­ղել մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ և քո հի­շո­ղու­թյան մեջ թարմ է, ո­րոնք պա­տաս­խան են պա­հան­ջում քեզ­նից, հար­ցե­րը պա­տաս­խան են պա­հան­ջում։ Չի կա­րե­լի հար­ցե­րը թող­նել ե­րե­սի վրա ու գնալ։ Սա մի վի­ճակ է։ Պատ­մա­կան հար­ցե­րին անդ­րա­դառ­նալն ու­րիշ վի­ճակ է։ Խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին ժա­մա­նա­կա­կից դրա­մա­տուր­գիա­յին մեծ տեղ էր տր­վում, նույ­նիսկ շատ մեծ տեղ։ Դժ­բախ­տա­բար, էն ժա­մա­նակ մի խան­գա­րիչ բան կար. պար­տա­դիր էր քո շուր­ջը կա­տար­վող դեպ­քե­րի գո­նե ար­մատ­նե­րը հա­մա­րել ճշ­մար­տու­թյան բարձ­րա­գույն աս­տի­ճան։ Սա պար­տա­դիր էր։ Կա­րող էիր քն­նա­դա­տել, բայց ոչ. դա՝ դր­վածք է ան­խա­թար և քն­նա­դա­տու­թյան են­թա­կա չէ։ Դա աք­սիոմ էր և խան­գա­րում էր դրա­մա­տուր­գիա­յի զար­գաց­մա­նը։ Մենք շնոր­հա­լի դրա­մա­տուրգ­ներ ու­նեինք և պետք է նշել, որ նրանց մեծ մա­սը զար­գա­ցան հատ­կա­պես կա­տա­կեր­գու­թյան աս­պա­րե­զում, որ­տեղ թույ­լատր­վում էր նույ­նիսկ կա­տակ­ներ ա­նել պե­տա­կան չի­նով­նիկ­նե­րի հաս­ցեին։
Իսկ ող­բեր­գու­թյուն, բարձ­րա­կարգ ող­բեր­գու­թյուն մեզ մոտ չս­տեղծ­վեց, դրա­ման էլ էն տա­րի­նե­րին չհա­ջող­վեց։ Ցա­վա­լիո­րեն, այ­սօր ըն­դա­մե­նը մի քա­նի գործ է ստեղծ­վել։ Բայց դա ար­դյո՞ք այն է, ինչ հա­սա­րա­կու­թյու­նը ակն­կա­լում է թատ­րո­նից։ Ոչ, դա չի կա­րե­լի ժխ­տել և այդ մա­սին պետք է լուրջ մտա­ծել։
Գ. Ղ. -Դուք «Նա­խա­բեմ» ա­սո­ցիա­ցիա­յի պատ­վա­վոր նա­խա­գահն եք, դպ­րո­ցա­կան թատ­րոն­նե­րի ա­սո­ցիա­ցիա­յի։ Դուք ներ­կա եք ե­ղել մեր «Նռան հա­տիկ» ման­կա­պա­տա­նե­կան փա­ռա­տո­նե­րի բո­լոր ներ­կա­յա­ցում­նե­րին։ Ձեր կար­ծի­քով, ա­պա­հով­վու՞մ է ար­դյոք դպ­րո­ցա­կան թատ­րոն­նե­րի ո­րա­կը, և ինչ­պի­սի՞ն է Ձեր կար­ծի­քը այ­սօր­վա դպ­րոց­նե­րում տի­րող վի­ճա­կի մա­սին։
Ե. Մ. -Դպ­րոց­նե­րում տի­րող վի­ճա­կի մա­սին խո­սում են մայ­րե­նիի դա­սագր­քե­րը։ Դրանք ան­ձամբ ինձ չեն բա­վա­րա­րում։ Ա­շա­կեր­տը այդ դա­սագր­քե­րի մի­ջո­ցով չի առ­նչ­վում մեր ազ­գա­յին մշա­կույ­թի հետ։ Դա է հար­ցի պա­տաս­խա­նը։
Հայ­կա­կան դպ­րո­ցա­կան թատ­րո­նը շատ եր­կար պատ­մու­թյուն ու­նի։ Չգի­տեմ՝ այդ հար­ցը որևէ տեղ լուրջ քն­նարկ­վե՞լ է։ Այդ թատ­րո­նը տա­րել է այն­պի­սի պա­տաս­խա­նա­տու բեռ, որ ազ­գա­յին ինս­տի­տուտ­նե­րից ոչ մե­կը չի տա­րել նման ծանր ու լուրջ բեռ։ Երբ մենք պե­տա­կա­նու­թյուն չենք ու­նե­ցել, երբ մենք պե­տա­կան թատ­րոն­նե­րի ինս­տի­տուտ չենք ու­նե­ցել, մենք ու­նե­ցել ենք ե­կե­ղե­ցի, դպ­րոց և այդ դպ­րոց­նե­րում պար­տա­դիր ու­նե­ցել ենք թատ­րոն։ Ես հի­շում եմ, մեկ-եր­կու տոն կար, որ մեր դպ­րո­ցում ¥Պարս­կաս­տա­նում¤ ան­պայ­ման ներ­կա­յա­ցում պետք է խա­ղաց­վեր, դա թարգ­ման­չաց տոնն էր և Վար­դա­նանց պա­տե­րազ­մի օ­րը։ Բայց չշ­փո­թեք այ­սօր­վա Սուն­դու­կյա­նի թատ­րո­նի, դրա­մա­տի­կա­կան, Պա­րո­նյա­նի ան­վան թատ­րոն­նե­րի ներ­կա­յա­ցում­նե­րի հետ։ Դրանք դպ­րո­ցա­կան ներ­կա­յա­ցում­ներ էին։ Ե­րե­խա­ներն ի­րենց ձեռ­քե­րով պատ­րաս­տում էին աք­սե­սուար­ներ թղ­թից, փայ­տից։ Մե­կը թագ էր դնում, դա թա­գա­վորն էր, մյու­սը թու­րը ձեռ­քին, դա Վար­դան Մա­մի­կո­նյանն էր և այլն։ Եվ հա­սա­րա­կու­թյու­նը գա­լիս էր դի­տե­լու դպ­րո­ցա­կան թատ­րո­նի ներ­կա­յա­ցու­մը։ Շատ ու­րախ եմ, որ այդ ինս­տի­տու­տը սկ­սեց վե­րըն­ձյու­ղել շնոր­հիվ «Նռան հա­տիկ» փա­ռա­տո­նի։ Այս տա­րի 9-րդ ան­գամ է, սա լուրջ բան է։ Դպ­րո­ցա­կան թատ­րո­նը պետք է դառ­նա պե­տու­թյան մտա­հո­գու­թյան ա­ռար­կա ոչ թե ա­ռի­թից ա­ռիթ, այլ հիմ­նա­կան։ Ե­թե կա մի երևույթ, որն ար­դեն 9 տա­րի գո­յու­թյուն ու­նի, ու­րեմն դա ար­մա­տա­կան երևույթ է, դա ծառ է, որ պետք է մե­ծա­նա, ճյուղ ար­ձա­կի։ Եվ ու­րեմն, սրան անհ­րա­ժեշտ է հա­մա­պա­տաս­խան խնամք ու վե­րա­բեր­մունք։ Ցա­վոք, դա չի գի­տակց­վում։
Գ. Ղ. -Այ­սօր շատ է խե­ղա­թյուր­վել հա­յոց լե­զուն՝ և՛ ե­թե­րա­յին, և՛ թա­տե­րա­կան։ Ձեր կար­ծի­քով, ի՞նչ կա­րե­լի է ա­նել այդ է­պի­դե­միա­յից ա­զատ­վե­լու հա­մար։
Ե. Մ. -Ե­թե չեմ սխալ­վում, հան­ճա­րեղ Գո­գո­լը գրել է. «Մար­դիկ, ո­րոնք ոչ մի բա­նից չեն վա­խե­նում, վա­խե­նում են ծաղ­րի ա­ռար­կա դառ­նա­լուց»։ Հո­ռի երևույթ­նե­րը պետք է ծաղ­րել և ոչ միայն երևույ­թը ծաղ­րել, այլև երևույ­թը կրո­ղին։ Նա պետք է տեղ չու­նե­նա հա­սա­րա­կու­թյան մեջ։ Նրա մեջ­քը պետք է վառ­վի, չի­մա­նա ուր գնա, ինչ­պես ա­զատ­վի այդ բա­ցա­սա­կան վե­րա­բեր­մուն­քից, որ կա իր նկատ­մամբ, ո­րով­հետև ին­քը իր ազ­գա­յին կարևոր խն­դիր­նե­րի նկատ­մամբ ու­նե­ցել է ոչ պատ­շաճ վե­րա­բեր­մունք։
Գ. Ղ. -Մենք այ­սօր շատ հե­ռուս­տաա­լիք­ներ ու­նենք, ու ե­թե­րը ո­ղող­ված է սե­րիալ­նե­րով։ Ո­մանք դա ըն­դու­նում են, ո­մանք կա­տե­գո­րիկ չեն ըն­դու­նում։ Ձեր վե­րա­բեր­մուն­քը սե­րիալ­նե­րին։
Ե. Մ. -Հիմ­նա­կա­նում, ի­հար­կե, ժխ­տո­ղա­կան է։ Չեմ կա­րո­ղա­նում նա­յել այդ սե­րիալ­նե­րը։ Մի քա­նի դր­վագ նա­յում ես ու ար­դեն հայտ­նի են դառ­նում թե՛ ըն­թաց­քը, թե՛ ա­վար­տը։ Ատր­ճա­նակ­նե­րի ա­ռա­տու­թյուն, ան­հա­վա­նա­կան ինտ­րիգ­ներ։ Մեր հա­սա­րա­կու­թյան մեջ լի­նում են նման բա­ներ, այ­լան­դակ երևույթ­ներ ¥հի­շենք թե­կուզ «ՏԷՑ-ի կրու­գի» դեպ­քը¤։ Բո­լոր եր­կր­նե­րում կան նման երևույթ­ներ, բայց մենք դրա կող­քին չենք կա­րո­ղա­նում տես­նել գլ­խա­վո­րը՝ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ չլուծ­ված հար­ցե­րը, խն­դիր­նե­րը։ Բա­վա­կան է միայն ա­սել բա­նա­կում այս ոչ­պա­տե­րազ­մա­կան շր­ջա­նում զոհ­վող զին­վոր­նե­րի թվա­քա­նա­կը։ Դա մեծ ող­բեր­գու­թյուն է հա­սա­րա­կու­թյան հա­մար։ Որ­տե՞ղ է դա ար­տա­ցոլ­վում։ Չկա։
Գ. Ղ. - Բա­ցի խոր­հր­դա­յին երկ­րից, ոչ մի երկ­րում կո­չում­ներ չէին շնորհ­վում։ Դա զուտ խոր­հր­դա­յին երևույթ էր։ Ան­կա­խու­թյու­նից հե­տո կար­ծես դա­դա­րեց­րին կո­չում­ներ տա­լը, բայց վեր­ջերս վե­րա­կանգ­նե­ցին։ Ըստ իս, Դուք շատ վա­ղուց պետք է կո­չում ու­նե­նա­յիք, բայց ստա­ցաք շատ ուշ։ Բայց վեր­ջերս ի­մա­ցա, որ դուք հրա­ժար­վել եք այդ կո­չու­մից։
Ե. Մ. -Էդ­պես ե­ղավ։ Հա­սա­րա­կու­թյու­նը, չգի­տես ին­չու, շատ ծանր ըն­դու­նեց իմ հրա­ժար­վե­լը։ Այ­սինքն, մե­կին պարգև են տա­լիս, ա­սում է. «Չեմ ու­զում, քեզ պա­հիր քո պարգևը»։ Էդ­պես չէ։ Դա ի­րոք խոր­հր­դա­յին երևույթ էր։ Հի­շում ես, մեր հան­ճա­րեղ «Մենք ենք, մեր սա­րե­րը» ֆիլ­մում, որ ա­սում է. «Պե­տու­թյու­նը քիչ է վար­ձատ­րում բժշ­կին, ու­սուց­չին...»։ Էդ պետք է փո­խա­րին­վեր ինչ-որ բա­նով։ Փո­խա­րին­վում էր կո­չում­նե­րով՝ վաս­տա­կա­վոր, ար­վես­տի վաս­տա­կա­վոր գոր­ծիչ, ժո­ղովր­դա­կան... Մե­կին բնա­կա­րան էին տա­լիս, մյու­սին մե­քե­նա։ Սիս­տեմն էր ստեղ­ծել Խոր­հր­դա­յին Միու­թյան, ստեղ­ծել էր մարդ­կանց ի­րենց հետ կա­պե­լու, հա­սա­րա­կու­թյու­նը ամ­բող­ջա­կան պա­հե­լու ո­րո­շա­կի սիս­տեմ։ Գնաց էդ սիս­տե­մը, քանդ­վեց։ Մի առ ժա­մա­նակ, ա­ռա­ջին նա­խա­գա­հի ժա­մա­նակ կո­չում­նե­րը հան­վե­ցին, երկ­րորդ նա­խա­գա­հի ժա­մա­նակ էլ չկար։ Բայց հայ­տն­վե­ցին ար­վես­տա­գետ­ներ, որ կո­չում­ներ պա­հան­ջե­ցին։
Ձեր ու­զա­ծը էդ է՝ ստա­ցեք։ Եվ սկ­սե­ցին նո­րից կո­չում­ներ տալ։ Ես դա հա­մա­րում եմ ան­հար­կի ու­շադ­րու­թյուն։ Ե­թե ես իմ ա­րած գոր­ծով հա­սա­րա­կու­թյան ու­շադ­րու­թյա­նը չեմ ար­ժա­նա­ցել, ոչ մի կո­չում դա չի կա­րող փո­խա­րի­նել։ Իմ կո­չու­մը հետ վե­րա­դարձ­րի։
Եր­կու ա­միս ա­ռաջ փո­ղո­ցում տա­րեց մի մարդ մո­տե­ցավ։ Ինձ ճա­նա­չում էր որ­պես դե­րա­սան։ Լա­րա­խա­ղաց էր, եր­կար տա­րի­ներ աշ­խա­տում է, բայց ի­րեն կո­չում չեն տա­լիս։ Դրա­նից նեղ­ված էր։ Մտա­ծում եմ, ին­չու՞ այդ մար­դուն կո­չում չեն տվել։ Ինքն ու­զում է։ Երևի ար­ժա­նի է, պա­րա­նի վրա խա­ղում է և, Աստ­ված մի ա­րաս­ցե, սայ­թա­քի... Նրան տվեք, ինձ ին­չու եք տա­լիս, ես ինչ պի­տի ա­նեմ դա։ Ոչ մի բան ինձ պետք չէ։ Վս­տա­հա­բար, ան­կեղ­ծո­րեն եմ ա­սում՝ դա ինձ պետք չէ։ Միայն կաշ­կան­դում է, ո­րով­հետև ես հա­մոզ­ված եմ, ես այդ­պի­սի ըն­տա­նի­քում եմ մե­ծա­ցել. ար­վես­տա­գե­տը պետք է ընդ­դի­մա­դիր կեց­վածք ու­նե­նա։ Ընդ­դի­մու­թյուն հաս­կա­ցու­թյու­նը պետք է մաքր­վի, պար­կեշտ ներ­կա­յա­նա հա­սա­րա­կու­թյա­նը։ Ար­վես­տա­գետն այն մարդն է, որ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ցույց է տա­լիս նրանց բո­լոր սխալ­նե­րը և նա­խազ­գու­շաց­նում հե­տա­գա սխալ­նե­րից։ Իսկ մենք ընդ­դի­մա­դիր հաս­կա­նում ենք թշ­նա­մի, հա­կա­ռա­կորդ, ընդ­դի­մա­դիր է, ու­րեմն իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին դեմ է։ Ես իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին դեմ չեմ, ես վատ իշ­խա­նա­վոր­նե­րին եմ դեմ, ինչ­պես ա­մեն վատ բա­նի դեմ։ Հա­տուկ վատ վե­րա­բեր­մունք չու­նեմ այդ մարդ­կանց, նրանք սխալ են աշ­խա­տում։ Ա­սում եմ. «Սխալ ես աշ­խա­տում ու իմ ար­վես­տով եմ դա ու­զում ա­սել, ա­պա­ցու­ցել, որ սխալ ես աշ­խա­տում։ Սա է ամ­բողջ խն­դի­րը»:
Գա­րիկ ՂԱ­ԶԱ­ՐՅԱՆ
ԵՐ­ՎԱՆԴ ՄԱ­ՆԱ­ՐՅԱՆՆ էլ աշ­խար­հա­փոխ ե­ղավ:
Գնաց վե­րերկ­րա­յին այն ա­նի­մա­նա­լի տի­րույ­թը, ուր հո­գի­ներն են գտ­նում ի­րենց անդ­րաշ­խար­հիկ հան­գիս­տը:
Մշտն­ջե­նա­կան լույս քո հա­վեր­ժա­կան գո­յին, սի­րե­լի՛ Մաեստ­րո:
Ապ­րող­նե­րիս հիա­ցա­կան խո­նար­հու­մը քեզ, Վար­պե՛տ:
«Ի­րա­տես»

Դիտվել է՝ 3887

Մեկնաբանություններ

ԲեռնելԲեռնել

Ասում են...

. .

Տարածաշրջանային

Այդ միջոցառումը կարող էր տեղի չունենալ Ադրբեջանում

Այդ միջոցառումը կարող էր տեղի չունենալ Ադրբեջանում

Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։

Սոցցանցային գրառումներ

Երբ բուլկու ու երշիկի համերին խառնվում են մանկության հիշողությունները
Երբ բուլկու ու երշիկի համերին խառնվում են մանկության հիշողությունները

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Մեր կյան­քի հի­մերն ան­դունդ­ներն ըն­կան
Մեր կյան­քի հի­մերն ան­դունդ­ներն ըն­կան

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

«Ծո­վից ծով» Հա­յաս­տան խոս­տա­ցող իշ­խա­նա­վորն ու ծա­րավ հայը
«Ծո­վից ծով» Հա­յաս­տան խոս­տա­ցող իշ­խա­նա­վորն ու ծա­րավ հայը
2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am
ԲաժանորդագրվելԳործընկերներՀետադարձ կապ
.